Ścieżka nad Reglami II

Środkowy i chyba najruchliwszy odcinek Ścieżki nad Reglami, włączony do niej przez przeznakowanie w r. 1901 i wiodący ze Strążysk przez Małą Łąkę do Doi. Kościeliskiej. Piękne widoki. Odległość 5,5 km, suma podejść 300 m, suma zejść 380 m — 2.10 godz. (-12.15 godz.). Zn. czarne. Wsch. odcinek Ścieżki nad Reglami (d. 24) kończy się w górnej części polany Strążyska (d. 20). Odcinek środkowy zaczyna się w jej dolnym cyplu na wysokości 1031 m. Wyruszamy stąd za zn. czarnymi i czerwonymi wg opisu d. 56a, podchodząc dolinką a potem lesistym stokiem. 1,5 km Przełęcz w Grzybowcu (1311 m) — 50 min. (,(.40 min.). D. 56b zwraca się w lewo na grzbiet Grzybowca. Ścieżka nad Reglami towarzyszy jej 150 m (3 min. — uwaga!), po czym skręca na zach. przechodząc na stronę malowniczej Doi. Małej Łąki. Obniżamy się łagodnie szerokim dnem lesistej dolinki, osiągając w 10 min. skraj Małej Polanki (1190-1240 m), skąd otwierają się piękne widoki. Pas smreków oddziela ją od dużej wspaniałej polany. 2,5 km Wielka Polana Małołącka. Z przełęczy 25 min. (30 min.). Szlak przekracza ją skrajem dawniejszej części kośnej, przez tzw. Rówienki. Po stronie pn. leżą tu kompleksy znakomicie czytelnych moren z ostatniego zlodowacenia. „Amfiteatr morenowy Malej Łąki, mimo swych względnie skromnych rozmiarów, należy do najpiękniej zachowanych w Tatrach form tego rodzaju. Przecięty jedynie w miejscu głównej rynny odpływowej, barykaduje on dolinę w całej jej szerokości systemem wałów, poprzegradzanych licznymi depresjami (…) Szerokość pasa moren końcowych wynosi ok. 300 m.“ (E. Romer, 1929). Na wysokości 1173 m Ścieżka nad Reglami krzyżuje się z d. 54b. Zn. czarne wiodą z polany na pn. zach. niemalże poziomo przez las. Pokrywające teren grube blokowiska (tzw. Skalnite) są pochodzenia lodowcowego. Na lesistym wale 1173 m mijamy drewnianą chatkę strażniczą TPN, zbudowaną w r. 1942 jako domek myśliwski dla okupacyjnego burmistrza Zakopanego. Dalej lasem łagodnie w górę. 5 km Przyslop Miętusi (1187 m) — z polany 12 min. (4-12 min.), 28c ze Strążysk 1.30 godz. (^1.20 godz.). W lewo wiedzie d. 52, w prawo — d. 53. Z Doi. Małej Łąki wychodzi niemal równolegle d. 52a. Szerokie siodło Przyslopu Miętusiego słynie z kapitalnej panoramy. Zaczyna się ona na pd. wsch. strzelistą basztą Giewontu (1894 m) a kończy na zach. wapiennym wyskokiem Zadniej Kończystej Turni (1296 m). Szczególnie ciekawie prezentuje się masyw Czerwonych Wierchów wraz z opadającą spod niego Doi. Miętusią, w której dolną część sprowadza nas dalsza droga. Dol. Miętusia jest największym i najbardziej „samodzielnym” z odgałęzień Doi. Kościeliskiej. Ma oryginalny kształt prostokąta o długości 4,5 km i powierzchni 5,8 km2. Wycięta została niemal w całości w wapieniach i dolomitach. Intensywne zlodowacenie zostawiło wyraziste ślady. W dolnej części leżą wały moren, górna część tworzy najładniejszy chyba w Tatrach wapienny zespól kotłów glacjalnych w dwupiętrowym układzie (progi mają wysokość 300 i 350 m). W wielu miejscach prowadzono prace górnicze. Osobliwość przyrodniczą stanowią słynne Wantule (zob. d. 52b). Z Doi. Miętusią wiążą się legendy góralskie, w jej obrębie rozgrywają się liczne sceny „Koleby na Hliniku” J. M. Rytarda i H. Roj oraz „Wantul” M. Kann. Nazwa doliny pochodzi od sołtysów Miętusów z Cichego (Miętustwa). Kompleksowe badania zespołów roślinnych przeprowadzili tu w r. 1924 B. Pawłowski i K. Stecki. Z Przyslopu Miętusiego schodzimy w dół przez polanę pokrytą łąkowym zespołem mietlicy pospolitej i tymotki alpejskiej, który dawał znakomite siano. Zach. część polany zw. jest Ogonem. Stoi tu małe schronisko (ok. 1145 m), utworzone w 1. 1933-34 z szałasu przez zawodniczkę narciarską, B. Staszel-Polankównę. Ma kilkanaście miejsc i punkt GOPR. W projekcie budowa chaty PTTK. Od zach. góruje nad polaną wapienna Zadnia Turnia Kończysta (1296 m), w r. 1905 przemianowana przez TT na „Eljaszową Turnię” na cześć działacza TT i autora 6 wydań przewodnika po Tatrach (1870-1900), W. Eljasza. Ścieżka nad Reglami zbiega w dół zataczając luk w prawo. W Doi. Miętusiej widać piękne girlandy moren stadialnych ostatniego lodowca miętusiańskiego. Kamienista drożyna wiedzie teraz lasem ku zach. Z prawej majaczą przez drzewa urwiska turni Zawiesistej i zbudowanej z białych wapieni Kończystej (1248 m). W połowie XIX w. w masywie tym czynna była kopalnia dająca rocznie 1000 ctr. wartościowej rudy żelaza. Droga łączy się z inną, nadchodzącą z Doi. Miętusiej i zrównuje się z głośnym potokiem. 5 km Zahradziska (960-990 m). Ładna i żyzna polana kośna w wylocie Doi. Miętusiej, na której w końcu w. XIX i na początku XX prowadzono doświadczenia łąkarskie. Od pd. dołącza się tu d. 47. 5,5 km Wyżnia Kira Miętusia. Przy moście 951 m połączenie z d. 40a. Z Przysłopu Miętusiego 40 min. (-J-50 min.), z Doi. Małej Łąki 50 min. (fi godz.), ze Strążysk 2.10 godz. (^.2.15 godz.). Dalszy ciąg Ścieżki nad Reglami stanowi d. 29.