W Dolinę Białego

Jedna z najpiękniejszych i najcenniejszych przyrodniczo dolin reglowych — ulubiony cel póldniowych wycieczek z Zakopanego, łączonych zwykle z fragmentami d. 24. Z centrum miasta do końca szlaku 4,5 km, 340 m wzniesienia —1.45 godz. (1.20 godz.). Zn. żółte. Ze śródmieścia Zakopanego (835 m) d. 7a przez pl. Zwycięstwa w ul. Grunwaldzką, zabudowaną dopiero w latach międzywojennych. Za skrzyżowaniem z ul. Tetmajera na lewo prewentorium dziecięce „Oaza”. Dalej otoczone ogrodami wille i domy wypoczynkowe. Ulica przyjmuje nazwę Drogi do Białego, która wchodzi w lasy porastające szeroko rozpostarte nanosy Białego Potoku. 2 km (35 min., 4-30 min.) połączenie z Drogą pod Reglami (d. 18a), 22b która wciska się krótką pętlą w Doi. Białego (góralski bar). Od łuku pętli (mostek) odłącza się ku pd. szeroki chodnik spacerowy znakowany żółto. Od lewej opadają dolomitowe żebra, na których aż po sam Biały Potok schodzą płaty kosodrzewiny, tworzące tu jedno z najniższych w całych Tatrach stanowisk (ok. 920 m). Wylot Dól. Białego (od kolana pętli 300 m) zwiera się w ciasny wąwóz skalny 100 m długości, który kiedyś dróżka omijała górą przez turniczkę zw. Kazalnicą. Ok. 1905 r. przeprowadzono ją dnem wąwozu — po pomoście obok potoku, płynącego tu przez piękne baniory (tzw. Kotły). Obok mostku wodospad. Dol. Białego ma 2,5 km długości i 2,85 km2 powierzchni. Wcięta jest między Krokiew (1378 m) a Sarnią Skałę (1377 m), stanowiąc obszar panowania form dolomitu triasowego, sięgającego wysoko pod grań Giewontu. Dno i zbocza porastają najpiękniejsze w całych Tatrach lasy bukowo-jodłowo-świerkowe, tworzące zespół buczyny karpackiej, typowy niegdyś dla regla dolnego. W górnej części dość licznie występuje limba. Dla zachowania przyrodniczych wartości doliny w r. 1954 uznano ją za rezerwat ścisły (im. S. Sokołowskiego, 1865-1942, znakomitego taternika i badacza lasów tatrzańskich). Drożyna wznosi się to po jednej, to po drugiej stronie Białego Potoku, który tworzy ciągi kaskad i pienistych bystrzyn (stąd jego nazwa), poprzedzielanych wymytymi w skale misami baniorów. Ma on spadek 187 m/km (największy wśród potoków Tatr Polskich) i stosunkowo niewielki przepływ (121/sek.), wskazujący na to, że część wód umyka jaskiniami poza obręb zlewni. W górze na pd. sterczą skały Długiego Giewontu, a na ich tle podobna do ruin grupa Zameczków (1431 m). Malownicze lasy najpiękniejsze są wiosną lub jesienią — w powodzi gorących barw buczyn i pięknych jaworów. 5 km rozwidlenie doliny (1010 m — od wylotu 30 min., J,25 min.). 22c Poniżej mostku długi pochyły wodospad. W odgałęzieniu pd.-zach. leży niewidoczny stąd upłaz Białe. Szlak zwraca się w odnogę pd.-wsch. Podchodzimy nią 10 min. Na wysokości 1070 m ścieżka przerzuca się kolanem przez potok (tworzący wyżej mały wodospad). Stąd w górę 15 min. lesistym zboczem (2 zakosy) na przełęcz ok. 1175 m w grzbiecie opadającym spod Zameczków i rozdzielającym Doi. Białego w dwie odnogi. Od wylotu doliny dotąd 1 godz. (45 min.). Ok. 150 m na pn. od przełęczy dźwiga się skalisty wierzchołek Igły w Białem (1207 m), będący świetnym *punktem widokowym na całe otoczenie Doi. Białego — 4 min. Szlak przewija się przez przełęcz w pd.-zach. odgałęzienie doliny (zw. Doi. Suchą) i przechodzi ponad upłazem Białe, gdzie jeszcze po wojnie był szałas owczarski i gdzie kiedyś Bartuś Obrochta przygrywał zbójnikowi W. Matei. Po 350 m łączymy się ze Ścieżką nad Reglami (d. 24a). Od wylotu doliny dotąd 1.10 godz. (50 min.), z centrum Zakopanego 1.45 godz. (|l.20 godz.). Wrócić można przez Kalatówki lub Strążyska.