Siklawy, potoki, stawy

W statyczną scenerię szczytów i ścian element ruchu i życia wprowadzają wody, których obfitość jest w Tatrach uderzająca. Większych potoków jest tu kilkadziesiąt — powierzchnią zlewni i przepływem nad wszystkimi góruje pograniczna Białka. Na skalnych progach tworzą się piękne wodospady, z których najpotężniejszym jest Siklawa(d. 90d). Jeziora i jeziorka zwą się w Tatrach „stawami”. Większych niż 0,5 ha naliczono ok. 95, z czego 54% leży w piętrze hal i turni. Największymi są równe co do powierzchni Morskie Oko i Wielki Staw Polski, najgłębszymi — Wielki Staw (79 m) i Czarny Staw pod Rysami (76 m). Po stronie słowackiej największy i najgłębszy jest Wielki Staw Hińczowy (d. 160c). Najwyżej z wszystkich tatrzańskich jezior leży Stawek Lodowy (2157 m — d. 132b), jeśli oczywiście nie liczyć okresowego Baraniego Stawku (2207 m — d. 134a). Stawy mają wodę zimną i przezroczystą. Roślinności przybrzeżnej przeważnie brak, plankton jest ubogi w ilość osobników, natomiast bogaty jeśli chodzi o liczbę gatunków. Naturalne zarybienie mają tylko Morskie Oko i Popradzki Staw. Dla turysty frapującym zjawiskiem są związane z krasem tzw. suche wody oraz ogromne wywierzyska, wyrzucające na powierzchnię do 1000 1 wody na sekundę. Potoki tatrzańskie maksymalny stan osiągają w czerwcu (20-25% przepływu rocznego!), minimalny — w marcu (ok. 1,5% przepływu).