Klimat Tatr

„Dziesięć miesięcy zimy, reszta samo lato” — mówi się o klimacie Podhala, a przecież wysokogórski klimat Tatr jest jeszcze ostrzejszy. Temperatura spada w miarę wzrostu wysokości — teoretycznie o 0,6° na każde 100 m wzniesienia. Wierzchołek Łomnicy ma średnią roczną — 3,7°. Najcieplejszy jest w Tatrach lipiec (średnia dla Kasprowego Wierchu 7,5°), najchłodniejszy luty (odpowiednio —8,6°). Zima jest długa: w Zakopanem trwa zwykle od końca listopada do końca marca, a na wysokości Kasprowego Wierchu — od połowy października do początku maja. Odpowiada jej skrócone i niezbyt pogodne lato, trwające od połowy czerwca do ostatnich dni sierpnia. Wiosna jest w Tatrach chłodna, jesień — uwaga turyści!—’pogodna i względnie ciepła, zwłaszcza wysoko w górach. Znamienne dla klimatu Tatr są zimowe inwersje temperatury (im wyżej tym cieplej) oraz ataki zimy w środku lata — szkodliwe dla wegetacji i często pociągające za sobą śmiertelne wypadki wśród zaskoczonych turystów. Śniegi mogą się utrzymać nawet dłużej niż przez tydzień. Południowe stoki Tatr mają z reguły pogodę lepszą niż północne. Wiatry są w Tatrach częste i silne. Szczególne znaczenie ma wiatr halny, wiejący z pd. i ogrzewający się w miarę spadania w Rów Podtatrzański. Pustoszy on lasy (pamiętny atak w maju 1968 r.), w zimie topi śniegi, wywiera też wybitnie niekorzystny wpływ na ludzi nerwowych i chorych na serce. Maksimum zachmurzenia przypada w Tatrach na przełom maja i czerwca, minimum zaś — na jesień. Wiążą się z tym w pewnym stopniu opady, w Tatrach obfite i częste (na Hali Gąsienicowej notuje się średnio 213 dni z opadem w roku). Ich przeciętna suma roczna zawiera się w granicach 1200-1700 mm, maksimum przypada na czerwiec, minimum zaś — w niższych partiach gór na pierwszą połowę zimy, a w pasie szczytów — na jesień (wrzesień — październik). Najwyższe wartości notowane są w rejonie Zbójnickiej Chaty. Niemal połowa opadów przybiera w Tatrach postać śniegu. „Już od wysokości Hali Gąsienicowej żaden miesiąc nie jest pozbawiony opadu śnieżnego” — stwierdza M. Orlicz (1962). Stała pokrywa śnieżna na wysokości Zakopanego zalega ok. 3 miesięcy w roku, w strefie szczytów — 7 do 8 miesięcy. Znaczna wysokość nad poziom morza i nader urozmaicona rzeźba terenu powodują wielkie bogactwo zjawisk klimatycznych i niezwykłe ich zróżnicowanie lokalne.

Author: bingobongo.pl